In Vlaanderen heet het een frietkot, in Westerhaar zeggen we vreettent. Daarmee worden dan wel alleen de patatkramen bedoeld, vis- of ander etenswaren vallen er gek genoeg niet onder. Vroeger was er een heel bekende: die van Gaitjan Meijerink, achter in de Veenstraat. Daar ging je dan `s avonds even een kroketje eten, en dan als het even meezat naar buiten: brommers kieken. Dat kon daar heel mooi, want het was er nogal donker, en brommers kieken doe je nou eenmaal op de tast. Het was er zeker in het weekeind heel druk, maar voor de stille dagen had Gaitjan ook een oplossing: hij had een mobiele bakinrichting waar een paardje voor kon. Daar ging hij dan mee naar markten of andere plekken waar hij klandizie kon verwachten.
Tegenwoordig heb je op Westerhaar meer keus. Maar als het niet gauw veranderd, zijn we er na de zomer één kwijt: die van Henk Niks bij de Klaampe. Jaren had hij daar zijn vaste stek, en vooral in de zomer was het goed toeven, daar onder die grote bomen. Voor de nieuwbouw van de Klaampe moest hij uitwijken, en nou staat hij op de plek waar straks gebouwd gaat worden voor het Haarhuus. Geen plek om scooters te kijken, zo op die kale winderige vlakte. De plannen om in de oude bieb verder te bakken lijken niet te gaan lukken, want de gedachte appartementen die er bij zouden komen zijn niet haalbaar. En een mobiele kar wil hij niet, ook al heb je daar geen pony meer bij nodig. Blijft er nog wat voor hem over? Misschien kan hij straks wel bijspringen in de keuken van het Haarhuus. Heeft Henk toch nog zijn appartementen, en kan de vaste kok af en toe eens vrijaf nemen. Want aan het voedsel van Henk mankeert natuurlijk niks, anders had hij het niet zo lang vol gehouden. En wat is er nou mooier, dan bewoners die straks op de kaart kijken en dan handenwrijvend zeggen: “Ha: dat wordt vanavond weer Niks met het eten!!
Stoekkie
