door Jan Colijn
WESTERHAAR – Eindelijk kregen Johan en Wilma Boertje uit het Twentse Westerhaar dan hun zo felbegeerde aangepaste woning. Een vindingrijke ambtenaar had zelfs een slimme constructie bedacht als oplossing voor het probleem van de tijdelijke dubbele woonlasten. Het al jaren gelukkig getrouwde stel zou moeten scheiden. Het was slechts een papieren constructie, verzekerde de ambtenaar. Maar pas later ontdekten de twee dat ze maar nauwelijks aan een echte echtscheiding zijn ontsnapt.
Alle misère begon toen Wilma (45) zo`n tien jaar geleden werd getroffen door een hersenbloeding. “Ze kan nog lopen. Van de tafel naar het aanrecht, maar daarmee houdt het wel op”, zegt Johan Boertje.
Omdat hun rijtjeshuis niet geschikt was voor Wilma, moest er een aangepaste woning komen. De ambtelijke molens draaiden traag. “Het duurde jaren, maar eindelijk kregen we dan het goede nieuws: we hadden een woning toegewezen gekregen. De ambtenaar hield ons voor dat we snel moesten beslissen. Anders ging het huis naar een ander.”
Het grootste probleem vormden de dubbele woonlasten. Het echtpaar zou namelijk in hun huurhuis blijven wonen, terwijl de nieuwe woning in de tussentijd zou worden verbouwd. “Toen we zeiden dat we de dubbele huur onmogelijk op konden brengen, reageerde de ambtenaar enthousiast dat hij wel een oplossing had. We zouden gescheiden worden `van bed en tafel`. De ambtenaar benadrukte dat het puur een papieren kwestie was. Mijn vrouw kwam alvast in het nieuwe huis te wonen, terwijl ik op ons oude adres bleef. Op papier althans. In de praktijk woonden we nog gewoon in ons huurhuisje. Juridisch gezien was daarmee echter voor de gemeente de weg vrij onze huurkosten voor het aangepaste huis te kunnen vergoeden.”
Het leek allemaal zo fraai uitgedokterd. Maar toen het huis na bijna een jaar was verbouwd, wachtte een bizarre verrassing. “De huurkosten werden inderdaad keurig vergoed. Maar de dubbele energienota dus niet. Tweeduizend euro, een vermogen voor ons.” Er school bovendien nog een addertje onder het gras. “De `scheiding van tafel en bed` had geen twee weken langer moeten duren. Dan was die namelijk omgezet in een formele echtscheiding.”
Het was een vertegenwoordiger van de gehandicaptenorganisatie ANGO die dit ontdekte toen hij zich in het dossier van de Boertjes verdiepte. “Gelukkig is het maar net goed gegaan, anders was voor deze mensen financieel de ramp niet te overzien geweest”, zegt districtscoördinator Jan Vos. “Probleem was dat zij in allerijl moesten tekenen voor het aangepaste huis, anders dreigde dat aan hun neus voorbij te gaan.” Vos zet zich in voor het Twentse stel: “We proberen nu via de gemeente te bereiken dat ook de energiekosten worden vergoed. Voor dit echtpaar is dit een astronomisch bedrag.”De gemeente Twenterand zegt niet te kunnen reageren. “Vanwege de privacy mogen we geen uitspraken doen over specifieke gevallen”, aldus een zegsman.
Het echtpaar wil nu vooral lotgenoten waarschuwen: “Laten mensen zich driemaal bedenken voor ze hun handtekening zetten. Ambtenaren weten het allemaal fraai te bedenken, maar het had weinig gescheeld of we hadden ineens te maken gehad met een echtscheiding. En wie weet wat voor ellende ons dan boven het hoofd had gehangen.” (Telegraaf)
