In de Twenterand Courant komt een tevreden raadslid Chris Walraven aan het woord. Chris komt wel vaker in het nieuws. Als iets niet volgens de regels is, trekt hij aan de bel. Zonder aanzien des persoons, en zo hoort het ook. Afspraak is afspraak. Zo fietste hij een paar jaar geleden nog naar Rusland voor een goed doel. Hij had het toegezegd, en dan doet hij dat dus ook. Nog steeds een prestatie van formaat, zeker gezien zijn eigen formaat.
Hij schreef dit voorjaar een open brief aan zijn partijbestuur met daarin zijn ergernissen over alle affaires met partijgenoten. Een bewonderenswaardig initiatief. Vlak voor de Statenverkiezingen rolde immers het ene na het andere lijk uit de kast, en niet alleen bij zijn eigen partij. Chris pleit ervoor niet alleen de rotte appels, maar ook die met een vlekje alvast af te voeren. Hij kan niet tegen zulk volk. Ik zie hem dan ook binnenkort nog zo maar weer op de fiets stappen, om Poetin eens goed de waarheid te vertellen.
Chris is tevreden met het resultaat van zijn schrijven, hij heeft zijn doel ermee bereikt. Alleen: op één punt ben ik bang dat hij het toch mis heeft. Hij wil minder geld uitgeven aan een volgende campagne, en meer in het verhogen van de integriteit van zijn partijgenoten. De uitkomst kon dan bij een volgende verkiezing wel eens een verrassing wezen volgens hem. Daar kon hij wel eens gelijk in hebben, maar anders dan hij hoopt. Want: wat er ook aan het licht komt aan onsmakelijks, het maakt voor ons kiezers blijkbaar niets uit!
Kijk, en daar, beste Chris, maak ik me nou zo’n zorgen over. En wat jij daar van vindt had ik graag van je willen weten. Vriendjespolitiek, belastingontduiking, creatief boekhouden, schofferen, door de brievenbus pissen bij iemand waar je ruzie mee hebt: veel Nederlanders vinden het blijkbaar allemaal prachtig. Ook in ons dorp! Als dan de persoon in kwestie ook nog een Bekende Nederlander is, zijn er al helemaal geen beletsels meer. Een gesjeesde advocaat, een partijvoorzitter met een belastingschuld: ze nemen schaamteloos plaats op het pluche, en in de peilingen doen ze het meteen goed. Dus de theorie van Stoekkie: hoe groter de trammelant, hoe meer mensen er op je stemmen. En helaas voor Chris volgt daar dan waarschijnlijk ook uit: hoe betrouwbaarder, hoe minder. Dat is dus een dilemma voor de politici van goede wil: groot blijven met rommelaars, of gestraft worden voor goed gedrag…
Beste Stoeki, Een mooi stukje over mij, wel wat te veel eer maar ik dank je voor de positieve berichtgeving. Ik maak mij geen illusies dat we alle rotte appels snel kunnen verwijderen en de door jou genoemde voorbeelden zijn helaas de realiteit. Maar ik wens mij daar niet bij neer te leggen en er zijn genoeg mensen die hier ook zo over denken. Ik zal dit soort praktijken aan de orde blijven stellen en aangeven dat dit niet normaal is. Je dient een duidelijk signaal af te geven dat dit soort mensen binnen je partij niet thuis horen. Niet omheen draaien maar heel duidelijk aangeven dat je dit niet accepteert. Ik blijf dit soort minne praktijken dus aan de orde stellen en het gaat nog wel even duren, maar ik ben ervan overtuigd dat de kiezers uiteindelijk ook voor een betrouwbare en integere kandidaat kiezen. Het besef gaat er komen dat dit uiteindelijk ook in hun belang is. Een meer gedegen antecedenten onderzoek kost geld maar is, zoals is gebleken, helaas wel noodzakelijk. Zo’n uitgebreid onderzoek kost extra geld, dus dan maar wat minder besteden aan een verkiezingscampagne met kandidaten waarvan we niet weten of deze echt integer zijn, dat was mijn punt. Nog een lange weg te gaan, maar ik ben overtuigd dat we het gaan redden. Nogmaals dank voor je stukje en het ga je goed.