Er zitten nieuwe lampen in de lantaarns aan de Hoofdweg. Mooi helder, en ze schijnen recht naar beneden. Een eindje van de weg af en je bent in het donker. Het is even wennen, want die oranje lampen, je weet eigenlijk niet anders. En wat was er ook al weer eerder: die lampen, of de stoep? Kwamen ze tegelijk? Het leverde in ieder geval een paar mooie verhalen op van toen ze er nog niet waren. Aardedonker was het, want alle verlichting toen was hier en daar een lampenkap aan een draad boven de weg, tussen de houten palen van de stroomdraden, toen ook nog bovengronds. Bij harde wind zwaaiden ze gevaarlijk heen en weer. Je had toen nog licht aan fiets of brommer om zelf wat te zien, niet om gezien te worden. Een goede koplamp was geen overbodige luxe, naast de weg zat je zo in het gras, met daarnaast een sloot. En daar wilde je wel uitblijven, want bij elk huis was een pijpje voor het afvalwater. Van de keuken maar ook van ’t huussie. Wat je toen ook nog had, waren echte politiemensen, waar je nog ontzag voor had. Mannen in het zwart, met laarzen. Je had de Wit bijvoorbeeld, die alles op de fiets afdeed. Op een avond was een groepje vrouwen de pineut, op weg naar de vrouwenvereniging in de kerk aan de Hoofdweg. De Hervormde, de andere kwamen pas later. Controle op verlichting, en meteen een bekeuring voor wie het niet voor elkaar had. Bleek zijn eigen vrouw er bij te wezen, zonder achterlicht… vijf gulden was de boete toen nog. Daar zal later thuis vast nog wel even over gepraat zijn. Met de komst van de lantaarnpalen werd alles anders. Je zag er bij dat licht uit alsof je aan naars onder de leden had, zo grauw, maar dat wende snel. En je kon nou ook in het donker de hele weg overzien. Voor de, toen nog niet zo heel vele, autobezitters was dat zeker wennen. Zo kon het gebeuren dat opa Albert Schepers op een avond van de garage wegreed zonder zijn lichten aan te doen. Toen ze hem daar bij zijn terugkeer op wezen, sprak hij: wat zul dat, de stroatlanteerns waren joa wel an!
