Kunst die dicht bij huis blijft

WESTERHAAR – Jennie Dekker gastvrouwe Kunstkring Westerhaar.

Ze komen eens in de veertien dagen bij elkaar, de 24 leden van de Kunstkring Westerhaar. Ze bespreken elkaars werk, wisselen tips uit, of gaan samen aan het werk op aanwijzingen van Hens Runhaar, de beroepsman onder deze zondagsschilders en sinds de eerste penseelstreek betrokken bij de club. Eens in de twee jaar treden ze naar buiten met een expositie. Vaak moesten ze zich dan behelpen met slecht uitgelichte stukken muur die beschikbaar werden gesteld in min of meer openbare ruimtes. Dat is dit keer anders. De schilders van de Kunstkring en hun mentor Hens Runhaar hebben voor hun kringtentoonstelling de galerie beschikbaar van Jennie Dekker. Tot en met eind december. En dat is tot wederzijds genoegen. Jennie Dekker is eerst en vooral aquarelliste, al schuwt ze de acrylverf evenmin. Ze is er noodgedwongen mee begonnen. Ze kreeg 38 jaar geleden een zwaar auto-ongeluk dat haar uiteindelijk aan de rolstoel kluisterde. Zo belemmerd in haar mogelijkheden moest ze op zoek naar andere bezigheden. “Ik herinnerde me, dat ik op school heel goed kon tekenen en dat heb ik weer opgepakt.” Ze vond haar onderwerpen en haar inspiratie dicht bij huis. Op het akkerbouwbedrijf van echtgenoot Jaap. En in de tuin rondom de boerderij. Suikerbieten, rode kolen, paddestoelen, een spruitenplant. Ze wist een trefzekere en vooral levendige hand van aquarelleren te ontwikkelen, getuige het werk in haar eigen galerie. Die is eigenlijk bij toeval ontstaan dankzij een gemeentelijke kunstroute, een half recreatief, half cultureel initiatief dat de gemeente Twenterand een paar jaar geleden ontwikkelde. Of ze zin had om in die route te worden opgenomen. Dat had ze. Tot ze zich realiseerde, dat het dit keer niet om een weekendje ging, zoals eerder was gebeurd, maar om een periode van een week of zes. “En ik zag het niet zo zitten dat er al die tijd mensen je huis in- en uitlopen. Daar heb ik de ruimte ook niet voor.” Jaap schafte raad. Er stond onder de kap van de boerderij al lang een opslagplaats voor pootaardappelen leeg. “Vroeger had je die zelf, tegenwoordig koop je ze bij een gespecialiseerde teler.” De ruimte was intussen wel vol geraakt met allerhande materiaal van een reeks verenigingen, waarin Jaap Dekker actief is. Maar hij kon hem na wat interne verhuizingen vrij maken en trad vervolgens in overleg met de gemeentelijke functionarissen van de kunstroute. Als hij die oude opslagplaats nou eens grondig opknapte, dan kon het een mooie ruimte worden om de gasten van Twenterand te ontvangen. Hij ontmoette begrip. En medewerking, mits hij de buitenkant van de boerderij zou laten zoals hij was. Want de hofstede behoort tot het historisch erfgoed van het veendorp. Op de hoek van de Hoofdweg en Twistveenweg in 1911 door Jaap Dekkers grootvader gebouwd, behoort ze tot de eerste reeks boerenbedrijven die na de afgraving van het veen zijn gesticht. En intussen heeft de vierde generatie Dekkers zich aangediend om het grote voorvaderlijke akkerbouwbedrijf voort te zetten. Met moeders `ingebouwde` galerie als plus: “We hoefden niets aan de opslag te veranderen. Alleen een paar muren metselen, een nieuwe vloer erin en een nieuw plafond met een verlichtingssysteem. Voor de rest is alles zo gelaten als het was. Een ideale ruimte.” Jennie Dekker heeft er intussen een reeks tentoonstellingen opzitten. Keramiek, schilderijen, beelden. Ze kan kiezen. “Nee, het is niet moeilijk om exposanten te krijgen, als je zo`n ruimte hebt wordt dat heel gauw bekend. Ik krijg al vragen uit alle delen van het land of ze hier met werk kunnen komen. Ik kan dus selecteren.” Ze wil het breed houden, maar toegankelijk, en denkt niet dat ze zoiets als conceptuele kunst gauw in huis zal halen. Ze wil zich niet beperken tot beeldende kunst. Ze heeft ook muziekavonden op het programma. Want toen ze noodgedwongen haar leven moest ombouwen besloot ze ook om piano en orgel te gaan spelen. Ze is nu kerkorganiste, en ze heeft in de galerie een piano staan, voor zichzelf en voor muziekavonden. Maar vooralsnog is ze eerst tot en met de jaarwisseling gastvrouwe van de Kunstkring Westerhaar, die in de loop van de tijd leden uit de wijde omgeving heeft zien toetreden. Als beoefenaren van kunst die dicht bij huis blijft. (Tubantia)