De spanning in de competitie is nog nooit zo groot geweest. Dankzij de overwinning van onze Damclub Witte van Moort bij Damvereniging VBI in Huissen gaat ons eerste team drie ronden voor het einde van de competitie met drie andere teams (VBI, VST en Orfam Telecom Twente) samen aan de leiding. VST heeft van deze vier de beste bordpunten, maar die zijn bij gelijk eindigen niet direct beslissend (er volgt in een dergelijk geval een beslissingswedstrijd/-competitie).
De overwinning in Huissen volgde na een bizarre wedstrijd, waarin ons team eerst op een forse achterstand werd gezet.
Het was goed dat WVM met 11 man naar Huissen was gekomen. Hierdoor kon kort voor de wedstrijd de grieperige teamleider Peter Hoopman zichzelf wisselen voor een andere speler. Vanaf de kant zag hij vervolgens toe dat het toch al snel mis dreigde te gaan met het team. Dik de Voogd maakte een rekenfout tegen Johan Krajenbrink die naar schijfwinst combineerde en dat voordeel niet meer weg gaf. En ongeveer op hetzelfde moment ging ook Auke Scholma in de fout. Na de door hem geproduceerde zet constateerde hij tot zijn schrik dat er een vrij eenvoudige combinatie in zat voor zijn tegenstander, maar Alexander Baljakin speelde tot grote opluchting van Auke een andere zet, waarna de partij veel later in remise zou eindigen.
Danny Slotboom had de opdracht om remise te maken tegen Gérard Jansen en deed dat op voortreffelijke wijze. Ook Gil Salomé kwam na een vrij geruisloze laveerpartij remise overeen met Jasper Lemmen. De topscorer van Huissen, Guntis Valneris, speelde aan bord tien tegen Mark Podolski, die voor de tweede maal dit seizoen voor ons achter de borden verscheen. Mark speelde een goede partij en leek bij het ingaan van de tijdnoodfase te kunnen bogen op een licht voordeel. Maar tot schrik van alle Westerhaarse fans, maakte Mark een fout, die Valneris genadeloos combinatief afstrafte. Daarmee bracht Valneris zijn score dit jaar op het maximum van 16 uit 8 en zette hij Huissen op een 6-2 voorsprong.
Na de remise van de oud clubgenoten Boudewijn Derkx en Pim Meurs en de (op dat moment te verwachten) remise van Auke Scholma en Alexander Baljakin, moesten uit de resterende vier partijen drie overwinningen voor WvM worden gehaald om kanshebber op de titel te blijven. En hoewel er vier voordelige standen op de borden stonden, leek dat te veel gevraagd.
Marino Barkel had na een zeer sterke partij een voordelig eindspel tegen Geert van Aalten bereikt, maar de stand was remise. Van Aalten kon afwikkelen naar de zogenaamde anti scouppe, waarna Marino nog enkele trucjes zou kunnen proberen, maar bij goed spel zou dit niet meer winnen. Plotseling gaf Van Aalten echter op, daarmee de spanning in de wedstrijd volledig terug brengend. Opvallend was dat niet alleen Van Aalten dacht verloren te staan, maar ook Marino nog tijdens de partij met een grote glimlach door de zaal liep in de overtuiging gewonnen te staan.
Jan Peter Patist speelde zeer sterk tegen Peter Hoogteijling en miste in de tijdnoodfase een zeer kansrijke (en mogelijk winnende) voortzetting. De later op deze site te publiceren analyse zal daar zeker duidelijkheid in brengen. Helaas speelde JP een andere eveneens kansrijk lijkende zet, maar deze bleek na de tijdcontrole uiteindelijk verre van voldoende voor een overwinning.
Edwin Twiest pakt al vroeg in zijn partij voordeel tegen Joost Hendriksen. Dit voordeel werd door Edwin vakkundig uitgebouwd en resulteerde uiteindelijk in een vijf om vijf waarin Joost met een achtergebleven schijf op 15 kampte. Waarschijnlijk had Joost zich in de tijdnoodfase sterker kunnen verweren, maar de overwinning die Edwin binnenhaalde was zeker verdiend. Daarmee werd de stand op 9-9 bepaald.
De laatste wedstrijd was cruciaal. Op de 50e zet had Alexander Getmanski tegen Fred de Koning een directe winst gemist en dat leek hem en WVM de overwinning te kosten. Alexander behaalde wel een voordelig eindspel van een dam en drie schijven tegen een dam en twee schijven, maar dit zou bij het sterkste spel van Fred niet meer dan remise opleveren.
Met nog zo`n 10 zetten te gaan en nog enkele minuten voor beiden op de klok waagde Alexander een laatste poging. Fred meende met een achterloop een directe remise te forceren, maar dit was juist waar Alexander op gehoopt had. Door drie schijven te offeren nam hij vervolgens een schijf en een dam van zijn tegenstander van het bord en bracht daarmee tot grote vreugde van alles wat WvM een warm hart toedraagt en tot verdriet van de grote schare VBI-aanhangers, de zege alsnog in Westerhaarse handen. 11-9 voor Witte van Moort!
