Zaterdag 15 mei jl. deed Marino Barkel een gooi naar het wereldrecord kloksimultaan dammen.
De speler van Damclub Witte van Moort nam het in het eigen clubhuis op tegen 35 tegenstanders, met een gemiddelde fmjd-rating van 1954. De wereldrecordpoging die mede mogelijk gemaakt werd door Dijks Leijssen Advocaten uit Enschede en BDO Accountants uit Nunspeet werd geopend door Burgemeester Kobes van de Gemeente Twenterand.
Om twaalf uur werden de klokken in werking gesteld en kon het damspektakel losbarsten. De eerste twee punten kwamen na een krap uur spelen op het scorebord. Henk de Wit werd Barkel`s eerste slachtoffer. Niet veel later kwam er al een tegenstoot van de kant van Rienk van Marle. Met een geniepige forcing werd schijfwinst afgedwongen. De overgebleven stand was niet meer te redden, wat resulteerde in de eerste nederlaag voor Barkel. Tijdens de simultaan konden de deelnemers genieten van soep en broodjes die werden aangeboden door Bakkerij Holland uit Vriezenveen. In het tweede speeluur werd Barkel wederom in verlegenheid gebracht. Door het kort uitvallen van de lampen in de speelzaal, werd Barkel even uit zijn concentratie gehaald. Dit resulteerde in een foutzet aan het bord van Ben Woolderink, welke met een eenvoudige combinatie de winst veilig stelde. Gedurende de simultaan wist Barkel zich goed te herstellen. Tot aan de tijdnoodfase won hij een groot aantal partijen afgewisseld met een enkele remise. Met een tussentijdse score van boven de benodigde 70% leek er geen vuiltje aan de lucht.
Plots ging er echter weer een partij verloren. Ditmaal tegen het jeugdige talent Rick Hakvoort uit Hattemerbroek. De nederlaag kwam hard aan bij Barkel en leek mentaal door te werken, daar er vervolgens te snel diverse partijen remise werden gegeven door Barkel, terwijl er hier mogelijk nog kansen lagen voor hem. Met nog tien partijen te gaan stond er een tussenstand van 36-14 op het scorebord (72%). Op diverse borden lagen kansen voor Barkel, echter stond hij tegen René Schippers reeds verloren. Er volgden remises tegen Gert-Jan Kolsté, Gino Schirinzi, Cees de Jong, Eric Sanders en Robin Bos. Schippers tekende vervolgens aan voor de vierde overwinning op Barkel, waarna Nico Lugthart de handdoek in de ring wierp. Met nog drie partijen te gaan was de opdracht duidelijk: “alles moest gewonnen worden om de wereldrecordpoging nog te laten slagen”, de tussenstand was namelijk 43-21. De partijen tegen Nico Rosink en Luit Haan werden door Barkel gewonnen. De laatste partij tegen Meint de Vries was de allesbeslissende. Er stond een vier om drie eindspel op het bord welke analytisch niet meer was te winnen. Barkel deed nog een uiterste poging om de zege en het record binnen te halen. Het mocht helaas niet baten, de Vries bleef koelbloedig en bepaalde de einduitslag op 48-22, één punt te kort voor de benodigde eindscore.
Na afloop liet Barkel nog een aantal cruciale verliespunten zien. Hijzelf noemde het bizar en besefte dat de wereldrecordpoging niet was geslaagd. Vooruitkijkend liet Barkel doorschemeren in november van dit jaar opnieuw een wereldrecordpoging te willen ondernemen.
Foto`s staan in het fotoalbum.
