Een dorp ergens in Twente, waar een grote groep bewoners afgelopen Maandag te horen kregen dat hun grootste nachtmerrie bewaarheid werd. Dat kwam voor ons als bewoners als een mokerslag.
Wat volgde was een week waar de emoties alle kante opgingen behalve de goede, van woede en verdriet tot onmacht en strijdlust.
Deze groep bewoners heeft na die bewuste Maandagavond al snel de handschoen opgepakt om te strijden tegen dat gevoel van onrecht die hen is aangedaan door een woningcorporatie die, wat ons betreft nooit meer het woord sociaal mag uitspreken.
Het was een week waarin bleek waar dat ene dorp in Twente groot in kan zijn namelijk saamhorigheid. Wat voelde wij ons gesteund door die massale opkomst van onze dorpsgenoten, waar zelfs de mensen van HVN nog niet eerder hadden mee gemaakt.
Trots mag iedereen zijn op zulke saamhorigheid waar onderlinge verschillen er even niet toe deden maar massaal achter de bewoners van de oale bouw gingen staan.
Daarom voelen wij ons sterk het geeft energie en moed om keihard door te gaan met het gene door te gaan waar wij voor gaan, namelijk het behoud van onze wijk, onze straat en onze huizen.
Ook de goede berichten die ons de afgelopen uren bereikten geeft ons de energie om door te gaan, de strijd is nog niet gestreden.
Het geeft kracht en moed om ook te strijden voor dat ene stipje op de kaart, voor ons dorp voor mijn dorp.
Want mijn dorp die ene stip op de kaart heet.. Westerhaar.
