Er is een tentoonstelling over oude winkels van ons dorp.
Meteen begon op verjaardagen het gezamenlijke graven in het verleden. Allemachtig, wat was er vroeger veel! Nergens nog supermarkten, en zowat iedereen moest alles nog per fiets afdoen. Één keer in de week kwam de grutter langs om een doos boodschappen neer te zetten. Meteen werd voor de volgende week de bestelling alvast genoteerd, met potlood, in een boekje. Na betaling kwam er een grote krul over de bladzij. Melkboeren, groenteboeren, bakkers en slager kwamen ook langs, in uniform: kort kaki jasje, riem om het middel met een geldtasje.
In gedachten ging de verjaardagvisite het dorp door. Op de vingers werd geteld: zes kruideniers, twee melkboeren, drie groenteboeren, twee slagers, drie bakkers. Drie warenhuizen, een kolenboer, een hotel. Twee kappers, maar dan wel weer vijf of zes cafés. Een fietsenmaker, en had de aannemer nou wel of niet een winkel? Een kiosk waar je op een bel moest drukken, en als het dan in de bijbehorende winkel niet te druk was, kwam er wel eens iemand vragen wat je wilde. Auto’s waren er nog maar nauwelijks, maar die hoefden nooit meer dan een paar honderd meter te drukken bij een lege tank: minstens zeven benzinepompen. Kijkglas moet vol zijn, afleveren zonder luchtbellen.
Prachtige verhalen kwamen boven. Over bakker Slomp: ten bewijze dat hij echt warm was vond je soms de as van zijn bolknak in het brood. De papegaai van café De Wieke, die naast de jukebox stond en daarom uitstekend “Och was ik maar bij moeder thuisgebleven” kon zingen. Bij mooi weer stond hij buiten, en floot fietsers na. Geerdink, waar je met oudjaar gillende keukenmeiden kon kopen: per stuk! De legendarische Jans Klos, hij verkocht een keer een partij Italiaanse brommers die je daarvoor nog nooit had gezien. Niet zo heel lang daarna ook niet meer trouwens.
Nu is er een koopstromen-onderzoek geweest. Veel tevredenheid: gezellig, genoeg parkeerruimte vinden vooral de mensen van buiten. Maar wel gek: de plaatselijke kopers zijn wel kritisch over het aantal winkels! En meer dan de helft haalt de dagelijkse boodschappen elders. Het gras is blijkbaar ook hier ergens anders groener. Zo snap je wel waarom zaak na zaak vroeger dicht is gegaan. Moeten we vooral doen, dan weet je zeker dat er in ieder geval niet meer bij komt, en als je pech hebt er nog meer voorgoed sluiten. Dan heb je niets meer te kiezen. We zouden beter moeten weten, een dorp zonder ondernemers is een doods iets.
Dus daarom: doe eens gek. Ga, om maar wat te noemen, met Kerst naar Trendline voor je haar, kaap bij Klinkhamer dat feestjurkje voor de neus weg van een klant van buiten, en ga dan feestelijk eten bij Lange Muur!
Stoekkie
