Vrijdag de 13e september 2019, inmiddels een week geleden dat ik mijn tijdrit had tijdens de Wereldkampioenschappen Paracycling in Emmen. Voor velen een gewone dag, voor mij een hele bijzondere dag. Het was het moment waar ik al een jaar naartoe had geleefd. Immers de Wereldkampioenschappen is in een wedstrijdseizoen toch het absolute hoogtepunt voor een sporter.
Ik was al in 2018 Wereldkampioen geworden in Italie, op zowel de tijdrit als op de wegwedstrijd. Dus dit jaar gaf het veel meer druk dan vorig jaar. Waar ik vorig jaar nog geheel onverwachts mijn wereldtitel haalde, was het toch in 2019 wel anders. Het hele seizoen tijdens diverse Wereldbeker wedstrijden had ik nog geen wedstrijd verloren. Dan is het voor mijzelf wel bijna een “must”om dan ook het WK heel goed te presteren en liefst op het hoogste podiumplaatsje te mogen staan.
De tijdrit was een afstand van 20,8 km de start en finish was midden in het centrum van Emmen op het plein voor dierentuin Wildlands. Super om temidden van familie, vrienden en vele bekenden te mogen starten.
Aangezien ik vorig jaar wereldkampioen was geworden, mocht ik bij de tijdrit als allerlaatste starten. Dus iedere deelnemer start afzonderlijk 1 minuut na elkaar. De tijdrit verliep vanaf het begin heel soepel en het leek alsof ik vloog. De eerste kilometers gingen makkelijk 40km p/u, dit maakte me in het begin wel wat onzeker omdat de tijdrit ruim 20km was en je moet deze uiteindelijk ook met een hoge snelheid kunnen finishen.
Gelukkig hadden al mijn vele trainingsuren mij een hele goede basis gegeven en kon ik uiteindelijk de allersnelste tijd neerzetten. De 20,8km heb ik gereden in een tijd van 33min 12sec een gemiddelde snelheid van 37,5km per uur. Dit is mijn allersnelste tijdrit ooit geweest. Ik had mijn fel begeerde 1e plaats gehaald, ik was opnieuw Wereldkampioen en ik kon met trots luisteren naar het volkslied.
Op zondag 15 september was de wegwedstrijd die gehouden werd nabij het voetbalstadium van FC Emmen. De wegwedstrijd was 51,8km en we moesten 7 ronden van 7,4km rijden. Doordat ik de tijdrit met zoveel voorsprong had gewonnen op de nummer 2 en 3 had ik wel een rustiger gevoel voor de wedstrijd. Natuurlijk blijft er spanning maar toch was ik op papier de betere.
Nu was het dus een kwestie van goede concentratie en focus houden, door geen ongevallen te krijgen. Dit werd in de 2e ronde toch nog even spannend, toen ik van achteren werd aangeraakt door een concurrente die te laat remde.
Mijn achterbumper werd door deze aanraking tegen mijn achterwiel gedrukt, waardoor het wiel niet meer goed draaide. Gelukkig is de bumper tijdens het rijden op de hobbelige wielerbaan weer los geschoten en kon ik mijn verdere wedstrijd zonder problemen uitrijden. Mijn voorsprong kon ik verder uitbouwen, zodat ik solo over de finish kwam. De ontlading was toch wel meer dan ik had kunnen verwachten. Een Wereldtitel hebben is toch wel wat anders dan deze wereldtitel opnieuw te halen. Ik was even de gelukkigste mens op aarde.
Het wedstrijdseizoen is nu bijna op het einde, volgend weekend zal ik nog starten bij de Marathon van Berlijn op zondag 29-9-2019.
Dan zal ik nog met het Nederlands Team voor een korte trip naar Tokyo vertrekken om daar al wat voorverkenning te gaan doen voor de PARALYMPISCHE SPELEN VAN Tokyo 2020.
Mijn seizoen zit er bijna op en ik mag super tevreden zijn met mijn prestaties, dit geeft toch een heel goed gevoel richting de voorbereidingen van volgend jaar. Dan zal alles in het teken staan van Tokyo 2020 dat zal plaatsvinden in September.
Foto: Mathilde Dusol
