Marinus ter Braak, een van onze eerste leden is op zaterdag 23 april 2011 overleden.
Namens de Kunstkring Westerhaar wil ik graag terug kijken op de tijd dat Marinus ter Braak lid was van onze vereniging en zijn rol daarin.
Net als jullie allemaal ben ik geschokt door het plotselinge overlijden van Marinus. Het ging te vroeg en te snel. Te vroeg omdat Marinus nog zoveel te betekenen had in jullie en ons leven en te snel omdat de schok van het ontdekken van zijn ziekte en daarop volgende behandeling nog zo vers was. Het leek zo goed te gaan, de chemo die hij zonder klagen doorstond. Zijn optimisme, onverwoestbaar.
Tussentijds kwam hij zelfs naar een avond van de Kunstkring. Om te vertellen hoe het hem ging en weer even de sfeer te ruiken van de schilderavond. Bijeenkomsten waar hij zich met hart en ziel aan gaf.
Er wordt vaak gezegd bij deze gelegenheden dat het leven voor betrokkenen nooit meer hetzelfde zal zijn. Behalve voor zijn gezin geldt dit zeker ook voor de Kunstkring Westerhaar. Niet alleen door de lange tijd dat Marinus lid en bestuurslid geweest is. Vooral door de manier waarop. Bruggenbouwer, steunpilaar, probleemoplosser en bovenal door zijn aanwezigheid. Betrokken, nuchter, betrouwbaar. Wie er ook afwezig mocht zijn, geen probleem. Maar was Marinus er niet, dan werd meteen gevraagd: ‘ is Marinus er niet?’. Niet vanwege de koffie, dat regelde hij wel, maar vooral omdat er een leegte was.
Ruim 30 jaar ken ik Marinus. Een van de ouwe hap, de eerstelingen. Meteen al hevig geïnteresseerd. Gretig om zich te bekwamen in het tekenen en schilderen. Vol passie, niet gauw tevreden. We hebben hem zien groeien in zijn werk, landschappen, portretten en vooral zijn grote liefde, de fijn gepenseelde stillevens waarmee hij ieders bewondering oogstte.
Veel geschilderd heeft hij. Niet alleen stillevens, dieren, landschappen, ook kreeg hij veel opdrachten voor het schilderen van oude huizen en boerderijen. Wij als leden weten: Marinus is een goed schilder, maar misschien een even goed koopman! Niemand die zo vaak werk verkocht als hij. Zelfs Henk Beulakker niet.
Verder maakte hij ook groot werk, wandschilderingen en toneeldecors en als laatste heeft hij bijgedragen aan het prachtige sponsorbord voor Westerhaar 125 jaar. Marinus leek nergens voor terug te schrikken, geen opdracht te moeilijk. Hij heeft daarmee veel mensen gelukkiger gemaakt.
Ook kinderen. Ik herinner me het plezier waarmee hij vertelde over de tekenlessen die hij gegeven heeft aan de basisscholen in Westerhaar. Er is een leraar aan hem verloren gegaan.
Ontelbare doekjes heeft hij gemaakt, prachtige zilverkleurige lijsten, heel Twente hangt er mee vol.
Maar het meest maakten wij hem mee op de donderdagavonden, tijdens de schilderlessen.
Vaste plek, meestal luisterend, dan weer een relativerende grap. Fel hebben we hem alleen gezien wanneer hij onrecht zag, dan hield hij zijn mond niet maar gaf zijn uitgesproken mening. Soms gevolgd door de uitdrukking ‘moar dat méén ik ok echt’. Dan wist je dat het menens was.
We begonnen in 1973 ,met een klein clubje, in ‘Ons Domein’. Enkele jaren later kwam Marinus ons versterken. We werkten in het vergaderkamertje, achter. Zo dicht zaten we op elkaar dat wanneer Henk Jager, helaas ook al lang geleden overleden, zijn ruig geborstelde schilderijen maakte, de buren van hem niets hoefden te doen. Aan het eind van de avond was hun doek toch wel vol gespat. Veel gelachen hebben we. Soms om het meegebrachte werk tijdens de werkbesprekingen, vaak ook om het droge commentaar van de leden, waarvan Marinus niet de minste. ‘Of nie dan’. Het was dan ook duidelijk dat wie hier niet tegen kon op de lesavonden niets te zoeken had. Met recht kun je zeggen dat we steeds een bijzonder gezelschap zijn geweest.
Nadat we daarna jarenlang op de zolder van de Rehobothschool geschilderd hadden, op voorspraak van onze toenmalige secretaris, meester Steensma, verhuisden we naar ‘de Klaampe’, toen nog het domein van Marinus. Daarna terug naar ‘Ons Domein’. Met Marinus als sleutelbewaarder en verzorger voor de inwendige mens.
Wat hebben ook gelachen om de belevenissen die Marinus meemaakte tijdens een uitje naar Keulen. In het museum aldaar even naar het toilet en dan merken dat iedereen al de stad in is. Niet getreurd, een boottochtje op de Rijn gemaakt en dan daarmee het gezelschap de ogen uitsteken. Tenminste dat vertelde hij. Of de keer dat we op een familiedag met een stoet auto’s het plein van “Ons Domein afreden, Marinus achterlatend die het hek nog moest sluiten. Toen hij ons Bij Ommen weer terugvond, hoe, weten we nog steeds niet, want niemand kende de route, zag je zijn karakter goed. Niet mopperen om ons egoïstische gedrag, maar er, na de opluchting, vooral de grap van in te zien.
Het doet pijn te weten dat zijn hand geen penseel meer zal vasthouden, dat de beelden die hij nog wilde maken er nooit meer zullen komen. Maar meer nog zijn stem niet meer te zullen horen. Zijn reactie op kritiek, ‘moar ’t is nog nich of’, het spelletje tussen ons. Of de standaarduitdrukking wanneer hij een bewering kracht wilde bijzetten, ‘of nie dan’. Een uitdrukking die nu door iedereen uit ons gezin gebezigd wordt.
In een gesprek dat ging over zijn handigheid als klusser liet Marinus zich ontvallen dat hij het belangrijk vond elke dag te kunnen besluiten met de gedachte dat hij minstens één mens had kunnen voorthelpen. Bij zulke mensen sterft alleen het lichaam, hun geest blijft voortbestaan in de herinneringen van anderen. Dit geldt zeker voor Marinus.
Naast de herinneringen aan hem, kunnen wij Marinus blijven zien in de liefde waarmee hij de natuur, zijn omgeving, de alledaagse voorwerpen tot leven wist te brengen. De schoonheid ziend van zelfs het kleinste detail, de dauw op een vrucht, de glans van oud koper.
Namens het bestuur en de leden willen wij Jannie, Martin, Jackeline, Anouk en Arjo, Diede en Timo, veel sterkte toewensen bij het verwerken van hun verlies. jullie waren zijn alles. Ver boven alles uit. Zijn trots, zijn zorg.
Ook al zullen wij hem missen, ieder op een eigen manier, mogen dan de herinneringen en alles wat hij nalaat het verdriet mogen verzachten.
Marinus, namens ons allemaal, rust zacht.
Hens Runhaar,
