Gemeente: het gezamenlijke volk, zegt Van Dale ondermeer. Maar dat volk zelf bedoelt er ons bestuur ermee: De Gemeente, dus. Pas konden we op Westerhaar Digitaal lezen, dat maar een paar procent van de Twenteranders tevreden is over De Gemeente. Dat klinkt negatief, maar dat is het niet. Zeker niet, als je doorlas en zag dat in bijvoorbeeld Westerhaar driekwart van de mensen neutraal denkt over diezelfde gemeente. Dat kun je zelfs heel goed noemen, want als er op de Spelen een prijs was te winnen voor de grootste mekkeraars, had Nederland geen concurrentie voor het goud. Zo bekeken valt het in Westerhaar geweldig mee. Voor sommigen is het nooit goed, en dat is bij ons dus maar een minderheid!
De Gemeente, met hoofdletter, Twenterand doet zijn best het geld wat ze krijgt op een goeie manier uit te geven. Bijvoorbeeld: door in Westerhaar een pracht van een Kulturhus neer te zetten. En dat geld kan je dan niet meer aan wat anders besteden. Bijvoorbeeld: aan het schoffelen van het gemeentelijke groen. En dat valt op, op het gras in de goten kun je in sommige straten een geit houden. Daar kun je over klagen, maar dat schiet niet op. Je zou ook, als je toch in je tuin bezig bent even een paar minuten de schop door de goot kunnen schrapen. Indien dit groen u ergert, ruk het uit en werp het van u.
Maar inderdaad, het lijkt vooral bij die mooie, nieuwe Klaampe een beetje rommelig.
Nou is er bij de Klaampe niet eens zo heel veel groen. Een stuk gras, en dat wordt wel gemaaid. Verder is het grotendeels beklinkerd, we zullen eens laten zien dat we in Westerhaar stratenmaken kunnen. Dat is bijna standaard geworden, dat straatwerk. Een erf moet je tegenwoordig kunnen stofzuigen. Zo bekeken is het al knap, dat Moedertje Natuur nog her en der een groene vinger tussen het beton weet te wurmen.
Maar goed: de paar in het steen uitgespaarde groene wakken zien er inderdaad ongeschoren uit. En dat siergras langs de vistrap is bijna niet meer terug te vinden. Zou daar nou niet een mooie taak liggen voor de gemeente, met kleine letter?
In plaats van je staan ergeren, even goed kijken wat er niet thuis hoort, en dat optrekken. Je begint bij de vistrap, dat kan zo het water in. Als men er je naar vraagt zeg je gewoon dat je de graskarpers aan het voeren bent. Daarna de vierkantjes aan de voorkant onderhanden nemen. Dat moet een goed gevoel geven: je doet als deel van de gemeente iets terug voor De Gemeente, die toch maar voor dat prachtgebouw heeft gezorgd.
Wedden dat Martin Krikken daar graag een kop koffie op het terras voor over heeft?
Stoekkie
